Υπάρχουν ηθικά πρότυπα;

Ζούμε χωρίς αληθινά πρότυπα. Τα πρότυπα που μας παρουσιάζει συχνά η εποχή μας, δεν μας δίδουν κανόνα ζωής και συμπεριφοράς…».
Αυτά έγραψε πριν λίγο καιρό ένας νέος. Και τα γραφόμενά του μας βάζουν σε σκέψεις. Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, υπάρχουν πολλοί νέοι που δεν ικανοποιούνται με τα «πρότυπα» της εποχής μας: Τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές, τους καλλιτέχνες, τους ποδοσφαιριστές, που πηγαίνουν στο γήπεδο με οπλισμένους (το είδαμε κι αυτό) σωματοφύλακες. Γι’ αυτό ζητούν κάτι περισσότερο. Ζητούν πρότυπα-ηθικές προσωπικότητες.

Θέλουν στο περιβάλλον τους, στο σχολείο, στην κοινωνία, να συναντήσουν ανθρώπους πνευματικά ολοκληρωμένους. Ζητούν οδηγούς που θα τους δείχνουν με το λόγο και τη ζωή τους το σωστό δρόμο της προόδου. Και ο πόθος τους αυτός είναι βαθύς, σταθερός, συνεχής. Μια κατάσταση ψυχής που πηγάζει από την επιθυμία να θεμελιώσουν τη ζωή τους σε κάτι ακλόνητο.
Δεν θέλουν από τους πιο μεγάλους στην ηλικία λόγους για πατριωτισμό, για ηθική, για ανθρωπιά. Θέλουν αυτόν τον ίδιο τον πατριωτισμό, την ηθική, την ανθρωπιά. Όχι το «δάσκαλο που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει».

Και το ερώτημα καυτό προβάλλει: είμαστε εμείς, οι επιστήμονες, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κληρικοί, όλοι όσοι ερχόμαστε σε συναναστροφή με τους νέους, τέτοια ηθικά πρότυπα; Τους δείχνουμε το σωστό ηθικό πρότυπο που θα αντιγράψουν ή τους λέμε μόνο σοφά λόγια;
Μια ειλικρινής απάντηση βγαλμένη από την καρδιά μας, μας λέγει: Είμαστε, πιθανώς, εργατικοί οικογενειάρχες, μορφωμένοι δάσκαλοι, ξενόγλωσσοι κληρικοί, αλλά όχι φωτοβόλα παραδείγματα με τη διαγωγή μας. Τι κάνουμε; Λέμε λόγια. Ωραία λόγια! Να, σαν αυτό:
«Άκου παιδί μου! Μη βλέπεις τι κάνω εγώ. Εγώ είμαι μεγάλος! Μη βλέπεις που πίνω, που καπνίζω, που ξενυχτώ, που χαρτοπαίζω. Μη κοιτάζεις εμένα! Εγώ έφαγα το ψωμί μου. Εσύ όμως που είσαι νέος, εσύ που είσαι νέα, δεν πρέπει να κάνεις τίποτε απ’ όλα αυτά στη ζωή σου…».
«Μη βλέπεις εμένα! Μην προσέχεις, μην κοιτάς τι κάνω εγώ!». Τι ωραία ανεύθυνη και αφελής ηθικολογία!

Ποιον θα κοιτάζει, ποιον θα προσέξει, ποιον θα μιμηθεί ο νέος, αν δεν κοιτάζει τους δικούς του; Και που θα μάθει όλα τα προτερήματα που του αραδιάζουν και του λένε πως πρέπει να έχει; Θα τα εφεύρει; Τα λόγια, τις θεωρίες θα προσέξει ή τη ζωντανή, εικονογραφημένη πραγματικότητα;
Ασφαλώς και θα προσέξει τη ζωντανή εικονογραφημένη πραγματικότητα, την οποίαν εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να του δώσουμε. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται αγώνας που θα μας δώσει τη δύναμη να απαλλαγούμε από τις κακές μας συνήθειες και να ζήσουμε μια ζωή ανώτερη και ενάρετη.

Ας μας βοηθήσουν όλα αυτά τα πρόσωπα και τα απλωμένα χέρια των νέων, που αναζητούν ηθικά πρότυπα, να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη μας για μια ζωή ενάρετη και ηθική. Μια ζωή που δεν θα μιλάει μόνο στους άλλους για τα καθήκοντά τους, αλλά θα κάνει πιστά τα δικά της. Μια ζωή, όχι με ανθρώπους που «λέγουσι και ου ποιούσι», υποκριτάς, αλλά «ποιητάς». Ανθρώπους που ζουν ό,τι λένε. Αυτό ζητούν, πάντοτε, ιδιαίτερα όμως σήμερα οι άνθρωποι και πιο πολύ οι νέοι άνθρωποι.

Ρόλος λεπτός, δύσκολος, βαρύς, αλλά ρόλος υπέροχος! Όχι μόνο για τους άλλους, αλλά πρώτα για μας. Γιατί μόνον τότε θα είμαστε αληθινοί άνθρωποι…